Nasze harcówki

Dla każdego Szczepu, drużyny czy zastępu harcówka jest miejscem szczególnym. To centrum życia harcerskiego, miejsce spotkań, zabaw, a nawet biwaków. Dlatego też są one bliskie sercu każdego zucha czy harcerza. I takimi też były dla wszystkich pokoleń siódemkarzy.

Pierwszą harcówką, chociaż w umownym tego słowa znaczeniu była sala klasowa przydzielona siódemkarzom w Gimnazjum Humanistycznym przy ul. Grodzkiej. W niej odbywały się w okresie od czerwca 1921 roku do września 1921 roku pierwsze spotkania i zbiórki.

We wrześniu 1921 roku magistrat miejski przydzielił żeglarzom w użytkowanie szałas wioślarski  w pobliżu mostu przy ulicy Bernardyńskiej, a nieco później dodatkowo jedno pomieszczenie w budynku Urzędu przy ulicy Jagiellońskiej. W tych dwóch miejscach prowadziła  „Siódemka” swoją działalność do czasu wypowiedzenia umowy w dniu 18 kwietnia 1923 roku. Pozbawiona harcówki drużyna odbywała swoje zbiórki w terenie lub pod mostem przy ulicy Gdańskiej.

W okresie od 1 kwietnia 1924 roku do sierpnia 1926 roku dwa pomieszczenia w swoim prywatnym gabinecie przy ulicy Focha udostępnił ojciec siódemkarzy – znany bydgoski dentysta Maksymilian Giżyński. Później urządzono tam także tzw. Klub Siódemkarzy wraz z biblioteką.

W dniu 18 sierpnia 1926 roku właściciel bydgoskiej fabryki obuwia „LEO” (po 1945 roku „KOBRA”) – pan Antoni Karol Weynerowski udostępnił w swojej prywatnej willi przy ul. Toruńskiej 165 dwa pomieszczenia. W nich po krótkiej adaptacji siódemkarze urządzili swoją harcówkę, którą nazwali „Harcówką Na Pięterku”. Służyła ona im do dnia 13 marca 1936 roku.

W połowie 1932 roku magistrat bydgoski (jakby w rekompensacie za 1923 rok) ponownie udzielił wydatnej pomocy. Przydzielił w użytkowanie pomieszczenie w jednym z nieistniejących już spichrzach przy ul. Grodzkiej ( strawił je pożar w lutym 1960 roku). To było „królestwo” żeglarzy. Do września 1939 roku przechowywano tam sprzęt pływający, czynna była wypożyczalnia kajaków, a w niewielkim warsztacie szkutniczym wykonywano remonty i konserwację żaglówek i kajaków.

Na początku roku 1936, na skutek usilnych zabiegów ówczesnego drużynowego druha Eugeniusza Szulca drużyna zyskała wpływowego opiekuna – stowarzyszenie „RODZINA KOLEJOWA”.  Mecenat ten szybko zaprocentował. Przekazano siódemkarzom budynek przy ulicy Rycerskiej (tuż przy tzw. ekspedycji kolejowej). Po remoncie i krótkiej adaptacji urządzono tam kolejną harcówkę. Uroczyste otwarcie nastąpiło w dniu 24 kwietnia 1936 roku. To w niej, mimo zagrożenia odbyła się ostatnia alarmowa zbiórka tych siódemkarzy, których nie powołano do wojska czy innych służb.  Niestety w południe dnia 2 września 1939 roku na skutek bombardowania dworca i obiektów kolejowych w jego okolicy, budynek harcówki został poważnie uszkodzony. Siódemkarzom udało się ocalić tylko kilka cennych pamiątek. W dniu 3 września rozpoczęły się tragiczne wydarzenia związane Bydgoską Krwawą Niedzielą. 5 września do Bydgoszczy wkroczyło niemieckie wojsko. Zginął na posterunku pierwszy siódemkarz – Tadeusz Michalski, później na skutek denuncjacji aresztowano i rozstrzelano drugiego (Władysława Klawitera), trwały dalsze aresztowania – nie miał kto i jak ratować harcówki. Sprzęt i wyposażenie harcówki zostało rozkradzione.

Po zakończeniu wojny i ujawnieniu działalności, w dniu 18 listopada 1945 roku, głównie dzięki staraniom druha Romana Pokorowskiego i siódemkarzy pracujących w Zakładach Kolejowych Szczep odzyskuje harcówkę w budynku przy ulicy Rycerskiej. Użytkuje ją do 15 czerwca 1949 roku, czyli do dnia rozwiązania ostatniej drużyny.

W okresie „milczenia i trwania w gotowości” (1950-1956) za harcówki służyły mieszkania byłych członków zastępów „Burych Wilków” i „Szarych Wilków”, lecz głównie byłego zastępowego druha Stefana Zielińskiego. W nich spotykali się ci, którzy nie zerwali kontaktów, którzy uważali, że „Siódemka” jeszcze nie zginęła i postanowili czekać w gotowości.

W grudniu 1956 roku tzw. „młodej siódemce” (tak nazywali ją dawni siódemkarze, członkowie Koła Byłych Siódemkarzy) dyrekcja Technikum Kolejowego wyraziła zgodę na organizowanie zbiórek w świetlicy internatu szkolnego przy ul. Królowej Jadwigi.

Później od nowego roku szkolnego 1957 udostępniła na harcówkę salę nr 16 w suterynie budynku przy ulicy Kopernika 1. W tej harcówce do 1971 roku odbywały się zbiórki zastępów, drużyn, spotkania okolicznościowe, rady drużyn i szczepu.

W 1971 roku dyrektor technikum wyraził zgodę na urządzenie na strychu budynku przy ul. Kopernika magazynu sprzętu i zaadoptowanie części powierzchni na harcówkę. W wydzielonej części wygospodarowano trzy pomieszczenia: na harcówkę i szczepowy klub krótkofalowców. W nocy 16/17 listopada 1974 roku wybucha w harcówce pożar. Zniszczeniu uległa część wyposażenia. Pomieszczenia nie nadawały się do użytku. Na szczęście magazyn znajdujący się w innej części strychu nie ucierpiał.

Niestety nie wyrażono zgody na odbudowę i ponowne urządzenie harcówki. Działalność harcerska na trzy lata przeniosła się do klas technikum, świetlicy szkolnej, a  na specjalne okazje do auli Technikum Kolejowego.

Na początku 1981 roku dyrektor technikum wyraził zgodę, aby zaadoptować na harcówkę pomieszczenia po byłej kotłowni i magazynie opału. Mimo dużych kosztów, ale głównie dzięki gigantycznemu wkładowi pracy siódemkarzy, na rocznicę 60 lecia powstania 7 BDH harcówka była gotowa. Do dzisiaj, mimo upływu tylu lat, wielokrotnych zmianach umeblowania i wystroju harcówka główną siedzibą Szczepu i nie ma co ukrywać naszą dumą. Po wygaszeniu działalności Technikum Kolejowego, a później Zespołu Szkół „Copernikanum” nad harcówką ponownie zawisły „czarne chmury”. W 2004 roku miasto przekazało budynek Uniwersytetowi Kazimierza Wielkiego. Rozpoczęła się batalia o zachowanie, mimo zmiany właściciela budynku, prawa do użytkowania harcówki. Głównie dzięki staraniom przewodniczącego Koła Byłych Siódemkarzy Edwarda Baumgarta i ówczesnej szczepowej druhny Krystyny Wojcieszonek w akcie notarialnym znalazł się zapis, że dopóki w pomieszczeniach tych będzie prowadzona działalność harcerska, Szczep ma prawo użytkowania zajmowanych  pomieszczeń. Przydzielono także Siódemce dwa pomieszczenia na magazyny sprzętu i wyposażenia. Nie udało się niestety uratować, wybudowanych na terenie Technikum w latach sześćdziesiątych, rękoma harcerzy trzech murowanych boksów garażowych. Na wniosek właściwego urzędu, decyzją rektora uniwersytetu zostały one rozebrane.

Na czas remontu budynku przy ulicy Kopernika 1 – od 20 września 2007 roku do lutego 2011 roku „Siódemka” uzyskuje zgodę na zmagazynowanie części sprzętu w Domu Harcerza przy ulicy Libelta i tam na jakiś czas przenosi się działalność części drużyn.

Później drużyny ze środowiska bydgoskiego i KBS przenoszą swoje spotkania do harcówki urządzonej za zgodą dyrekcji w budynku Gimnazjum nr 26 przy ulicy Kościuszki. Po 2011 roku do stycznia 2014 roku swoją harcówką mieli tam żeglarze.

W dniu 10 lutego 2014 roku odbyła się uroczystość otwarcia całkowicie wyremontowanej i od nowa wyposażonej harcówki przy ul Kopernika 1. Tutaj mieści się główna siedziba Szczepu oraz prowadzona jest działalność kilku jednostek organizacyjnych Szczepu.

Aktualnie swoje harcówki posiadają również:

– od 18 maja 2010 roku drużyna Szarych Wilków z Łochowa

– od jesieni 2012 roku w szkole – jednostki organizacyjne działające na terenie Białych Błot.

– od września 2015  w Maksymilianowie jednostki organizacyjne działające na terenie gminy

   Osielsko.

                        Całość bloku informacyjnego pod wspólną nazwą „Historia 7 BDH w skrócie”

                        na podstawie kronik – drużyn i szczepowych, monografii 7 BDH 

                         – „W zielone chusty przystrojeni wraz z suplementami

                        oraz monografii KBS „Wierni zielonej siódemce” wraz z suplementem

                        opracował w lipcu 2020 roku przewodniczący Koła Przyjaciół Siódemki

                        pwd. Edward Baumgart.

Nasze harcówki

im. Hetmana Jana Karola Chodkiewicza w Bydgoszczy
 

Szczep 7 BDH Zielona Siódemka

 

© 2017 Copyright Local Box